Vandaag staat er op de Autisme dagkalender een spreuk, die me even aan het denken zette...
Als
je een beetje je best doet kun je...
best op je stoel blijven zitten in de kerk,
geen geluidjes maken tijdens het bidden,
best mee naar de doopdienst van een familielid
na de dienst mee, koffiedrinken met de wijk
je best even inhouden zodat je niet ontploft op de club
kun je...
best op je stoel blijven zitten in de kerk,
geen geluidjes maken tijdens het bidden,
best mee naar de doopdienst van een familielid
na de dienst mee, koffiedrinken met de wijk
je best even inhouden zodat je niet ontploft op de club
kun je...
Soms
schiet die gedachte even door je heen. Maar is het eerlijk? Vraag je iets wat je kunt vragen? Of vraag je teveel? Het is vaak niet een kwestie van niet willen, maar van niet kunnen. In ieder geval niet op de manier zoals wij het vaak 'gewoon' zijn om te doen.
Laten we anders kijken
naar gedrag en kijken naar wat helpt! Ook in de kerk en op de club.
Want
dan geef je kinderen en tieners de ruimte om mee te kunnen doen, op hun
manier.
Hou je rekening met hun mogelijkheden, maar doe je ook recht aan wat niet kan.
Wat is helpend? Een greep uit wat mij zo te binnen schiet:
structuur bieden met picto's, oordopjes
als het druk is, een boekje in om te vullen tijdens de preek, een vaste plek in de kerk of in de kindernevendienst, een tangle om te ontprikkelen tijdens
het luisteren, een time-out plek op de club, een eigen Bijbel bij het lezen zodat je je daar op kunt focussen.
Heb jij nog tips? Wat is helpend in jullie gezin of in jouw groep?